"Zło" Jan Guillou

„Czternastoletni Erik jest bity przez sadystycznego ojca i nauczycieli, nieumiejących w inny sposób zapanować nad młodzieżą. Nadzwyczajna inteligencja chłopca, jego umiejętność manipulowania ludźmi w połączeniu z wytrzymałością i siłą fizyczną szybko zjednują mu za to kolegów – staje się przywódcą szkolnego gangu. Po odkryciu przestępczej działalności chłopców, Erik trafia do prywatnej szkoły z internatem. Niestety, w nowym miejscu musi nadal toczyć ciągłą walkę o przetrwanie w środowisku zdominowanym przez najstarszych uczniów, przemocą wymuszających posłuch. Świetnie napisana powieść Guillou nie jest jedynie brutalnym opisem aktów przemocy, ale również wnikliwą analizą drzemiącego w człowieku zła.”

Przyznam  szczerze, że do napisania tej recenzji zbierałam się już dłuższy czas- zwyczajnie nie wiedziałam w jaki sposób  ocenić tę książkę. Z jednej strony powieść Guillou to naprawdę nieźle napisany kawał literatury, z drugiej- „Zło” poniekąd mnie wymęczyło.

Pisarz serwuje czytelnikowi historię wykraczającą poza moje wyobrażenia- jak bowiem można nazwać sytuację, gdzie na każdym kroku obecna jest przemoc? Erik jest bity przez sadystycznego ojca, agresywnych nauczycieli, walczy z kolegami ze szkolnego boiska- i jest to najzupełniej akceptowaną sprawą. Powiedzmy to otwarcie- gdyby jakikolwiek nauczyciel odważył się zastosować kary cielesne w dzisiejszych czasach nie później niż nazajutrz o całym zdarzeniu wrzałoby w mediach.

Styl Guillou niewątpliwie można określić mianem przystępnego i  wartego uznania. Przebrnięcie przez stosunkowo cienki tom nie stanowiło dla mnie wyzwania, pomimo faktu, że nie potrafiłam odnaleźć się w opisywanym przez autora temacie. Główny bohater to nastolatek niezwykle inteligentny, jednak w pewien sposób „skażony” agresją. Pisarz nakreśla portret psychologiczny bohatera, który doskonale wie w które miejsce na ciele uderzyć aby wyrządzić najwięcej szkód, jak będzie się czuła ofiara po uderzeniu kantem dłoni w nos czy jak znieść niewyobrażalną dawkę bólu z szyderczym uśmiechem na ustach. Jako, że tego typu problemy są mi całkowicie obce nie potrafiłam zrozumieć złożonych problemów Erika.

Chciałabym wystawić powieści Guillou wyższą notę, jednak moja nieco pacyfistyczna natura wszczęłaby bunt. Wierzę, a przynajmniej pragnę wierzyć, że w człowieku nie drzemią aż takie pokłady zła i skłonności do agresji.

Ode mnie: 3,5/6

Za egzemplarz recenzencki serdecznie dziękuję sieci Matras.