sobota, 26 lutego 2011

"Piknik pod Wiszącą Skałą" Joan Lindsay



„Oparta na faktach powieść australijskiej pisarki spopularyzowana znakomitym filmem Petera Weira pod tym samym tytułem.
W lutym roku 1900 grupka uczennic szanowanej pensji udała się pod opieką nauczycielek na piknik w pobliżu miejsca zwanego Wiszącą Skałą. Po posiłku cztery dziewczęta poszły na przechadzkę po okolicy- wróciła tylko jedna, przerażona i rozhisteryzowana. W tajemniczych okolicznościach zaginęła też jedna z nauczycielek.”
Zanim przystąpiłam do lektury poszperałam w Internecie w poszukiwaniu informacji na temat tego tajemniczego zdarzenia. Niestety, szybko okazało się, że zdanie widniejące na okładce, mówiące o rzekomej prawdziwości fabuły można włożyć między mity.

Zastanawia mnie jedno- cóż takiego ma  w sobie powieść Joan Lindsay, że pomimo faktu, iż w książce prawie nic się nie dzieje, ciężko oderwać się od lektury. Zaginięcie dziewcząt i nauczycielki następuje prawie na początku książki, potem zaś nieznaczna akcja rozwleczona jest niemal do granic. Bohaterowie snują się w te i we w tę bez większego celu czy sensu.
Niesamowite w tej książce jest jedno- atmosfera. Pisarka używając całkiem ładnego języka tworzy klimat pełen niepokoju i tajemnicy. Sama niejednokrotnie przyłapywałam się na irracjonalnej wręcz obawie, której źródła nie jestem w stanie podać. Charakterystyczne są gwałtowne zmiany nastroju- od idyllicznej sielanki do jeżącego włos na głowie lęku.
Zainteresowała mnie jedna z zaginionych dziewcząt- Miranda. Nasze spotkanie z bohaterką trwa krótko, a mimo to jej imię przewija się przez karty niemal całej powieści. Przyznaję, iż jest w tym coś intrygującego.
Chociaż książka liczy sobie jedynie niecałe 200 stron z powodzeniem i bez ujmy dla treści można by skrócić ją co najmniej o połowę. Większość książki stanowią opisy, które choć niezłe, nie wnoszą nic nowego do fabuły.
Zasadniczo książkę polecam, chociaż nie wszystkim przypadnie do gustu. Nawiasem mówiąc, oglądaliście film? Okazuje się, że to klasyka kina australijskiego, o której istnieniu dopiero niedawno się dowiedziałam. Czuję się mocno zacofana w kwestii znanych i powszechnie szanowanych filmów ;)
Ode mnie: 3,5/6

sobota, 19 lutego 2011

"Claude i Camille" Stephanie Cowell



„W połowie XIX wieku młody Claude Monet postanawia, że woli cierpieć niewygody związane z życiem malarza, aniżeli przejąć rodzinny interes. Wbrew ojcu, uzbrojony jedynie w marzenie, by stworzyć w sztuce nowy styl- wyrusza do Paryża. Tam napotyka nieprzewidziane przeszkody: odrzucenie przez kręgi artystyczne, skrajną biedę, samotność. Na szczęście zaprzyjaźnia się z Renoirem, Cézannem, Pissarem, Manetem- nazwanymi później impresjonistami. Przełomem w życiu Moneta okazuje się spotkanie z piękną i tajemniczą Camille Doncieux. On zakochuje się w niej do szaleństwa, ona, kobieta z wyższych sfer, porzuca dostatki i zostaje żoną niedocenionego artysty. A także muzą, najlepszym przyjacielem, namiętną kochanką i matką dwojga jego dzieci. Lata ich małżeństwa upływają pod znakiem walki o przetrwanie i sukces artystyczny oraz licznych nieporozumień, ale przede wszystkim wielkiej miłości. Opowiedziana przez Stephanie Cowell historia tego burzliwego związku jest romansem najwyższych lotów.”
Na powieść Stephanie Cowell miałam ogromną chęć odkąd pierwszy raz ujrzałam okładkę owej książki. Świeżo po lekturze z czystym sumieniem stwierdzam, iż intuicja i tym razem mnie nie zawiodła.

Opis widniejący z tyłu oprawy skupia się przede wszystkim na romansie między malarzem i Camille. Taki sam wniosek wysnuć można chociażby z tytułu dzieła pani Cowell. Nic bardziej mylnego- owszem, mamy piękną i nieco zakazaną miłość, jednak nie jest ona wysunięta na pierwszy plan, a raczej stanowi swoiste „spoiwo” splatające pozostałe wątki. To od uczucia do Camille zależy życie i sztuka Moneta. Obawiam się, że fanki płomiennych romansów z „szerokim w barach, wąskim w biodrach” mężczyzną w roli głównej mogą poczuć się zawiedzione ;)
Moją większą uwagę przykuł świat bohemy artystycznej nakreślony przez autorkę. Pisarka kreuje świat zubożałych malarzy połączonych iście „muszkieterowską” przyjaźnią. Notabene powszechnie znana fraza „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego” parokrotnie pojawia się na kartach powieści. Artyści mogą liczyć na lojalne wsparcie, dzięki czemu udaje im się przetrwać w wymagającym paryskim środowisku w tych trudnych czasach. Pomimo talentu impresjonistom często brakuje na czynsz lub chleb, a tworzone przezeń obrazy okazują się nie być łatwo chodliwym towarem. Niestety, geniuszy zazwyczaj docenia się po śmierci (żeby nie szukać daleko wystarczy spojrzeć na nasze rodzime podwórko i sylwetkę Norwida, który zmarł w przytułku).
Przyznaję, że na początku nie pochłonął mnie styl autorki- nieco toporny, czasem niechlujny czy niedbały. Wrażenie to zniknęło po kilkudziesięciu stronach. Sama nie jestem w stanie stwierdzić, czy wyniknęło to z poprawy stylu czy też na tyle wsiąknęłam w przedstawioną historię, że przestało mi to przeszkadzać.
Na byłabym sobą, gdybym na koniec nie zamieściła zachwytów nad okładką. Umieszczenie dzieła Moneta nie wydaje się oryginalnym ani innowacyjnym pomysłem, a mimo to okładka cieszy oko pastelowymi barwami i zachęca do lektury.

Ode mnie: 4,5/6

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.
***
Ten tydzień, chociaż nic na to nie wskazywało, okazał się strasznie pracowity. Z trudem potrafiłam znaleźć parę minut dziennie na lekturę. Dopiero teraz udało mi się napisać powyższą recenzję, dosłownie chwilę po skończeniu powieści. A teraz czeka na mnie nadrabianie blogowych zaległości ;)

piątek, 11 lutego 2011

"Szkarłatny płatek i biały" Michel Faber


„Wiktoriański Londyn- symbol obłudy, seksu, przemocy i pieniądza, miasto o podwójnej moralności, w 1874 roku miejsce pracy osiemdziesięciu tysięcy prostytutek. Jedną z nich jest osiemnastoletnia Sugar, dziewczyna inteligentna i oczytana, za wszelką cenę pragnąca wydobyć się ze swej żałosnej sytuacji. Udaje jej się oczarować bogatego właściciela fabryki perfum, który wprowadza ją do swego domu jako guwernantkę córki.
„Szkarłatny płatek i biały” to podróż do minionego świata, w labirynt drobiazgowo opisanych londyńskich zaułków i ulic. To nieznająca tabu powieść „wiktoriańska”, na którą nie poważyłby się żaden wiktoriański autor. Brawurowe połączenie melodramatu, powieści obyczajowej i satyry, nad którym unosi się duch wielkiej dziewiętnastowiecznej prozy.”
Kiedy pierwszy raz natknęłam się na powyższy tytuł wiedziałam, że jak najszybciej musi być mój. Przy najbliższej okazji nabyłam to opasłe tomisko na własność i całkowicie wsiąknęłam w świat stworzony przez Michela Fabera. Uwielbiam klimat czasów wiktoriańskich, specyficzną atmosferę, konwenanse, ocienione ulice pełne dorożek (i te piękne latarnie, które zawsze mnie urzekają…). Wszystkie te elementy odnalazłam właśnie w „Szkarłatnym płatku i białym”.

Książkę, pomimo niespełna 850 stron, czyta się jednym tchem. Z niecierpliwością przewracałam kolejne strony, jednocześnie ubolewając, że lektura niebezpiecznie zbliża się ku końcowi. Michel Faber kreuje świat z ogromną dbałością o detale, bez jednoczesnego wybielania chmurnej otoczki tamtych czasów. Mamy więc biedne dzielnice przesycone fetorem spoconych, niemytych ciał, fekalia wylewane przez okna, a wreszcie środowisko prostytutek, stanowiące niejako motyw przewodni powieści. Autor nie boi się odważnych opisów erotycznych i dobitnych słów.
Na szczególną uwagę zasługują zwłaszcza stworzone przez autora postacie. Na swojej wędrówce po ulicach Londynu spotykamy cały wachlarz różnorodnych bohaterów. Łączy ich jedna cecha- realność. Próbowałam znaleźć chociaż jedną słabszą kreację, co szybko okazało się zajęciem bezcelowym.
Jedyną rzeczą, która niezbyt mi się podobała jest otwarte zakończenie książki. Nie przepadam za pozostawianiem czytelnika w niepewności, bez odpowiedzi dotyczącej dalszych losów bohaterów. Na taką krzywdę naraziła czytelników Margaret Mitchell, autorka „Przeminęło z wiatrem”. Powieść kocham, ale nierozstrzygniętego finału nie potrafię wybaczyć pisarce do dzisiaj. Na szczęście po usilnych prośbach wielbicieli Faber zreflektował się i wydał zbiór opowiadań kończący historię „Szkarłatnego płatka i białego”. Tom, wydany w Polsce pod tytułem „Jabłko”, już czeka na mojej półce, a ja tylko wypatruję chwili, kiedy w końcu będę mogła się z nim zapoznać.
Ode  mnie: 6/6
***
Wybaczcie nieregularność recenzji, niestety szkoła to instytucja nieubłagana. A kiedy muszę nauczyć się jednocześnie biochemii, chemii organicznej i nie wiadomo czego tam jeszcze najzwyczajniej w świecie na książki czasu brak ;)

sobota, 5 lutego 2011

"Portret Doriana Graya" Oscar Wilde



"Dorian Gray to mężczyzna fizycznie idealny. Zafascynowany nim malarz Basil Hallward uwiecznia jego piękno na portrecie. Na widok obrazu młodzieniec wypowiada życzenie: chciałby być wiecznie młody, nawet za cenę własnej duszy. Nie podejrzewa, że zostanie wysłuchany… Mijają lata, a jedyne, co zmienia się w Dorianie, to charakter- mężczyzna staje się coraz bardziej rozpustny. Jego ciało natomiast się nie starzeje. Pewnego dnia Gray znużony dotychczasowym życiem- postanawia zniszczyć portret. Odwieczne marzenie o nieśmiertelności, walka dobra ze złem, genialny obraz środowiska arystokracji angielskiej, ale przede wszystkim niezwykłe studium natury ludzkiej- wszystko to razem decyduje o wyjątkowości tej jedynej powieści, jaką napisał Wilde."
Któż nie słyszał o słynnej powieści Oscara Wilde’a, niezwykle ekscentrycznego poety, prozaika i dramatopisarza dziewiętnastego wieku? Nie tak dawno film z Benem Barnesem w roli głównej podbijał kina, tymczasem powieść podbija moje serce.

Już od pierwszej strony zauroczył mnie niezwykły sposób pisania autora. Oscar Wilde nakreśla historię nader barwnie i plastycznie, używając przy tym ponadprzeciętnego stylu. Biorąc pod uwagę fakt, iż obecnie księgarnie zapełniane są  oklepanymi powieściami (zazwyczaj z krwiopijcą w roli głównej) ciekawy język wydaje się być miłą odskocznią.
Znudzeni mogą okazać się czytelnicy, którzy oczekują od książki wartkiej akcji. Fabuła toczy się raczej leniwie, aczkolwiek nie jest to pod jakimkolwiek względem wadą tej lektury. Wszak zupełnie nie o to chodziło w historii Doriana Graya.
W tym momencie przechodzę do zachwytów nad niezwykłymi kreacjami postaci, bowiem za studium tytułowego bohatera autorowi należy się burza oklasków. Wobec Doriana nie sposób pozostać obojętnym. Niezwykle urodziwy młodzieniec, łatwo podatny na wpływy, który jednym nieopatrznie wypowiedzianym zdaniem zrujnował życie sobie i innym. Jawi się jako postać okrutna i egoistyczna, ale tragiczna zarazem. Moją, nie mniejszą zresztą, uwagę przykuł także lord Henryk, fascynujący i intrygujący w niemalże każdym swoim słowie. Poglądy arystokraty, niejednokrotnie ciekawe, zmuszające do refleksji, momentami nieco kontrowersyjne, to morze cytatów wartych zapamiętania.
Co ciekawe, powieść pomimo upływu ponad stu lat od pierwszego wydania porusza tematy aktualne również w naszym świecie. Wystarczy spojrzeć na ilość operacji plastycznych i masowo kupowane kremy przeciwzmarszczkowe, żeby zrozumieć, że odwieczna pogoń za młodością dopadła zwłaszcza czasy współczesne. W świecie Doriana kremy zastępuje obraz, osobliwe lustro, w którym przejrzyście widać wszystkie zakamarki duszy młodzieńca. Duszy mrocznej, skażonej okrucieństwem i egocentryzmem. Znając losy bohatera pozostaje jedynie zapytać- czy warto było poświęcać tak wiele jedynie dla wdzięku młodości? Po lekturze odpowiedź wydaje się oczywista.
Ode mnie: 6/6
 
Wordpress Theme by wpthemescreator .
Converted To Blogger Template by Anshul .