"Józefina" Sandra Gulland

„Pierwsza z trzech powieści opartych na historii niezwykłego życia niezwykłej kobiety- Józefiny Bonaparte- ma formę intymnego dziennika, który oddaje głos ledwie czternastoletniej bohaterce. Zapiski Józefiny i jej korespondencja, od pierwszych stron dziennika z roku 1777 po ostatnie, datowane na rok 1796, dają wgląd w przeżycia i myśli ujmującej, dzielnej, wyrastającej ponad swoją epokę osoby. Józefina dojrzewa, zmienia się: z naiwnej i pełnej temperamentu dziewczyny ze zubożałego kreolskiego rodu w pewną siebie kobietę, która zostanie żoną Napoleona oraz jedną z najbardziej wyrafinowanych i wpływowych kobiet w historii.

Dzieciństwo na Martynice, dorastanie, wyjazd do Francji, zaaranżowane pierwsze małżeństwo, macierzyństwo, horror rewolucji w Paryżu, uwięzienie, wdowieństwo, skrajną biedę, w końcu znajomość i ślub z Napoleonem- to wszystko opisuje Sandra Gulland w trylogii o Józefinie, będącej mistrzowskim połączeniem powieści historycznej z romansem obyczajowym, bogatym w detale charakteryzujące życie we Francji u schyłku XVIII w.: ówczesną modę, kuchnię, moralność oraz wszechobecną i wszechwładną politykę.”

Wprost uwielbiam silne kobiece charaktery, przedstawicielki płci pięknej wyprzedzające swą epokę, niejednokrotnie zmieniające bieg historii. Oczarowały mnie Anne Boleyn, Elżbieta I, Maria Antonina, Georgiana, księżna Devonshire czy Jane Austen- teraz do tego zaszczytnego grona śmiało mogę zaliczyć również Marię Józefę Różę , znaną szerzej pod imieniem Józefiny.
Przystępując do lektury „Józefiny” pióra Sandry Gulland spodziewałam się książki lekkiej i odprężającej, w sam raz na leniwe wieczory. Muszę przyznać, że w tym przypadku szósty, niemalże niezawodny zmysł mola książkowego zawiódł, a ja oprócz niewątpliwej rozrywki otrzymałam o wiele więcej.

Pisarka nakreśla poruszający  portret kobiety zmagającej się z niesprzyjającymi kolejami losu, walczącej o własne szczęście i przetrwanie, kobiety niebanalnej na tle Francji ogarniętej rewolucją.  Obawiałam się formy dziennika, gdyż pomimo wyjątkowo intymnego wglądu w życie właściciela pamiętnika, gatunek ten nie należy do kręgu moich ulubionych rodzajów literackich. Na szczęście mój niepokój szybko okazał się bezpodstawny. Proza pani Gulland ogromnie przypadła mi do gustu, styl autorki okazał się lekki, łatwy i przyjemny w odbiorze, a sama powieść stanowczo za krótka. Nim się spostrzegłam trafiłam na ostatnią stronę.

Jak już możecie się domyślić momentalnie zapałałam prawdziwą sympatią wobec tytułowej bohaterki. Józefina jest postacią, której wprost nie da się nie lubić- czytelnik błyskawicznie utożsamia się z tą nietuzinkową kobietą,  razem z nią przeżywa dramat rewolucji, kibicuje jej w miłości. Co więcej, poznajemy gamę różnorakich postaci- na moją uwagę zasłużyła także nieco szalona ciotka Fanny oraz czarująca Teresa.

Aby nie zdradzać za dużo- podsumuję dwoma słowami: przejmująca historia. Co prawda obyło się bez łez wzruszenia, ale ściskania w klatce piersiowej już nie uniknęłam. Poza tym przede mną dwa pozostałe tomy trylogii, na które czekam z ogromną niecierpliwością jednocześnie licząc na kolejną dozę emocji.

Zdecydowanie polecam!

Ode mnie: 5,5/6

Za egzemplarz recenzyjny serdecznie dziękuję wydawnictwu Bukowy Las.