"Madame" Antoni Libera

„Powieść jest ironicznym portretem z czasów młodości, dojrzewającego w peerelowskiej rzeczywistości schyłku lat sześćdziesiątych. Narrator opowiada o swoich latach nauki i o fascynacji starszą od niego, piękną, tajemniczą kobietą, która uczyła go francuskiego i dała mu lekcję wolności. Jest to zarazem opowieść o potrzebie marzenia, o wierzę w siłę Słowa i o naturze mitu, a także rozrachunek z epoką peerelu. Tradycyjna narracja, nie pozbawiona wątku sensacyjnego, skrzy się humorem, oczarowuje i wzrusza.”

„Madame” to debiut prozatorski Antoniego Libery- debiut niezwykle udany,  wyróżniający się na tle współczesnej literatury, można by rzec- powieść z duszą. Wydanie ujmuje już samą okładką- nader surową w formie, a jednak hipnotyzującą klimatycznym zdjęciem.

Powieść Libery opisuję historię dojrzewania i dorastania młodego człowieka na tle Polski lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Czytelnik ma szansę zanurzyć się w falę jego wspomnień, pragnień i marzeń, poznać  sekrety skrywane w głębi duszy, odkryć rozkwitającą fascynację starszą nauczycielką języka francuskiego. Tekst pisarza tchnie niebywałą autentycznością, doskonale widać, że autor niewątpliwie zna czasy, o których pisze. Wydawać by się mogło nawet, że historia młodzieńca jest pośrednio jego historią- obaj dorastali w tych samych czasach, zapewne środowisku i kulturze.

Siła prozy Libery nie kryje się w fabule (chociaż i ta stoi na wysokim poziomie), a w słowach- dobieranych rozważnie, przemyślanie, a mimo to z widoczną lekkością. Podczas lektury można smakować każde słowo z „Madame”,  delektować się, upajać. Po polską literaturę sięgam stosunkowo rzadko, ale śmiem twierdzić,  że utwór Libery to jeden z najlepszych przykładów ojczystej prozy.

„Madame” nie jest lekturą łatwą, na jedno popołudnie. To powieść nad którą należy spędzić nieco czasu, wychwycić liczne aluzje, sugestie kierowane w stronę czytelnika, subtelną ironię. Ze swojej strony ogromnie polecam lekturę tego tomiszcza, zdecydowanie warto.

Ode mnie: 5/6