"Portret Doriana Graya" Oscar Wilde

"Dorian Gray to mężczyzna fizycznie idealny. Zafascynowany nim malarz Basil Hallward uwiecznia jego piękno na portrecie. Na widok obrazu młodzieniec wypowiada życzenie: chciałby być wiecznie młody, nawet za cenę własnej duszy. Nie podejrzewa, że zostanie wysłuchany… Mijają lata, a jedyne, co zmienia się w Dorianie, to charakter- mężczyzna staje się coraz bardziej rozpustny. Jego ciało natomiast się nie starzeje. Pewnego dnia Gray znużony dotychczasowym życiem- postanawia zniszczyć portret. Odwieczne marzenie o nieśmiertelności, walka dobra ze złem, genialny obraz środowiska arystokracji angielskiej, ale przede wszystkim niezwykłe studium natury ludzkiej- wszystko to razem decyduje o wyjątkowości tej jedynej powieści, jaką napisał Wilde."

Któż nie słyszał o słynnej powieści Oscara Wilde’a, niezwykle ekscentrycznego poety, prozaika i dramatopisarza dziewiętnastego wieku? Nie tak dawno film z Benem Barnesem w roli głównej podbijał kina, tymczasem powieść podbija moje serce.

Już od pierwszej strony zauroczył mnie niezwykły sposób pisania autora. Oscar Wilde nakreśla historię nader barwnie i plastycznie, używając przy tym ponadprzeciętnego stylu. Biorąc pod uwagę fakt, iż obecnie księgarnie zapełniane są  oklepanymi powieściami (zazwyczaj z krwiopijcą w roli głównej) ciekawy język wydaje się być miłą odskocznią.

Znudzeni mogą okazać się czytelnicy, którzy oczekują od książki wartkiej akcji. Fabuła toczy się raczej leniwie, aczkolwiek nie jest to pod jakimkolwiek względem wadą tej lektury. Wszak zupełnie nie o to chodziło w historii Doriana Graya.

W tym momencie przechodzę do zachwytów nad niezwykłymi kreacjami postaci, bowiem za studium tytułowego bohatera autorowi należy się burza oklasków. Wobec Doriana nie sposób pozostać obojętnym. Niezwykle urodziwy młodzieniec, łatwo podatny na wpływy, który jednym nieopatrznie wypowiedzianym zdaniem zrujnował życie sobie i innym. Jawi się jako postać okrutna i egoistyczna, ale tragiczna zarazem. Moją, nie mniejszą zresztą, uwagę przykuł także lord Henryk, fascynujący i intrygujący w niemalże każdym swoim słowie. Poglądy arystokraty, niejednokrotnie ciekawe, zmuszające do refleksji, momentami nieco kontrowersyjne, to morze cytatów wartych zapamiętania.

Co ciekawe, powieść pomimo upływu ponad stu lat od pierwszego wydania porusza tematy aktualne również w naszym świecie. Wystarczy spojrzeć na ilość operacji plastycznych i masowo kupowane kremy przeciwzmarszczkowe, żeby zrozumieć, że odwieczna pogoń za młodością dopadła zwłaszcza czasy współczesne. W świecie Doriana kremy zastępuje obraz, osobliwe lustro, w którym przejrzyście widać wszystkie zakamarki duszy młodzieńca. Duszy mrocznej, skażonej okrucieństwem i egocentryzmem. Znając losy bohatera pozostaje jedynie zapytać- czy warto było poświęcać tak wiele jedynie dla wdzięku młodości? Po lekturze odpowiedź wydaje się oczywista.

Ode mnie: 6/6