"Szkarłatny płatek i biały" Michel Faber

„Wiktoriański Londyn- symbol obłudy, seksu, przemocy i pieniądza, miasto o podwójnej moralności, w 1874 roku miejsce pracy osiemdziesięciu tysięcy prostytutek. Jedną z nich jest osiemnastoletnia Sugar, dziewczyna inteligentna i oczytana, za wszelką cenę pragnąca wydobyć się ze swej żałosnej sytuacji. Udaje jej się oczarować bogatego właściciela fabryki perfum, który wprowadza ją do swego domu jako guwernantkę córki.

„Szkarłatny płatek i biały” to podróż do minionego świata, w labirynt drobiazgowo opisanych londyńskich zaułków i ulic. To nieznająca tabu powieść „wiktoriańska”, na którą nie poważyłby się żaden wiktoriański autor. Brawurowe połączenie melodramatu, powieści obyczajowej i satyry, nad którym unosi się duch wielkiej dziewiętnastowiecznej prozy.”

Kiedy pierwszy raz natknęłam się na powyższy tytuł wiedziałam, że jak najszybciej musi być mój. Przy najbliższej okazji nabyłam to opasłe tomisko na własność i całkowicie wsiąknęłam w świat stworzony przez Michela Fabera. Uwielbiam klimat czasów wiktoriańskich, specyficzną atmosferę, konwenanse, ocienione ulice pełne dorożek (i te piękne latarnie, które zawsze mnie urzekają…). Wszystkie te elementy odnalazłam właśnie w „Szkarłatnym płatku i białym”.

Książkę, pomimo niespełna 850 stron, czyta się jednym tchem. Z niecierpliwością przewracałam kolejne strony, jednocześnie ubolewając, że lektura niebezpiecznie zbliża się ku końcowi. Michel Faber kreuje świat z ogromną dbałością o detale, bez jednoczesnego wybielania chmurnej otoczki tamtych czasów. Mamy więc biedne dzielnice przesycone fetorem spoconych, niemytych ciał, fekalia wylewane przez okna, a wreszcie środowisko prostytutek, stanowiące niejako motyw przewodni powieści. Autor nie boi się odważnych opisów erotycznych i dobitnych słów.

Na szczególną uwagę zasługują zwłaszcza stworzone przez autora postacie. Na swojej wędrówce po ulicach Londynu spotykamy cały wachlarz różnorodnych bohaterów. Łączy ich jedna cecha- realność. Próbowałam znaleźć chociaż jedną słabszą kreację, co szybko okazało się zajęciem bezcelowym.

Jedyną rzeczą, która niezbyt mi się podobała jest otwarte zakończenie książki. Nie przepadam za pozostawianiem czytelnika w niepewności, bez odpowiedzi dotyczącej dalszych losów bohaterów. Na taką krzywdę naraziła czytelników Margaret Mitchell, autorka „Przeminęło z wiatrem”. Powieść kocham, ale nierozstrzygniętego finału nie potrafię wybaczyć pisarce do dzisiaj. Na szczęście po usilnych prośbach wielbicieli Faber zreflektował się i wydał zbiór opowiadań kończący historię „Szkarłatnego płatka i białego”. Tom, wydany w Polsce pod tytułem „Jabłko”, już czeka na mojej półce, a ja tylko wypatruję chwili, kiedy w końcu będę mogła się z nim zapoznać.

Ode  mnie: 6/6

***

Wybaczcie nieregularność recenzji, niestety szkoła to instytucja nieubłagana. A kiedy muszę nauczyć się jednocześnie biochemii, chemii organicznej i nie wiadomo czego tam jeszcze najzwyczajniej w świecie na książki czasu brak ;)